بروزترین وب نوشت

Tinetti et al(1994) گروهی از افراد مسن فروش سمعک استارکی را که حداقل 70 سال سن داشتند و دارای فاکتورهای خطر برای سقوط بودند را مورد مطالعه قرار دادند. با بکار بردن مداخلاتی که برای فاکتورهای خطر خاص برنامه ریزی شده بود، گروهی که مداخلات روی آنها انجام گرفته بود نسبت به گروه کنترل که تحت درمان قرار نگرفته بودند، به شکل مشخصی سقوط های کمتری داشتند. بویژه افرادی که با اختلال تعادل تشخیص داده شده بودند بیشترین کاهش را در سقوط ها داشتند.

Close و همکارانش، گروهی از بیماران مسن (بیشتر از 65 سال) را که بعد از جراحت ناشی از سقوط در اتاق اورژانس حاضر شده بودند، پیگیری کردند. بعد از ارزیابی درمان حرفه ایی و دارویی، گروه مداخله، مراقبت هایی برای ریسک فاکتورهای شناخته شده برای سقوط را دریافت کرد. در یک سال پیگیری، تعداد سقوط های گروه کنترل بیشتر از دو برابر گروه مداخله بود.

) با گسترش یک پروتکل ارزیابی برای تشخیص فاکتورهای خطر در بیمارانی که تجربه یا ترس از افتادن را داشتند،این یافته ها را توسعه داد.در کلینیک نویسندگان، بعد از پروتکلی که توسط Jacobson طرحریزی شد، نویسنده کلینیک پیشگیری از سقوط (FPC) را ساخت. با تلاش اشتراکی دپارتمانهای درمان فیزیکال و اتولارنگولوژی، نویسنده برنامه ایی را برای تشخیص افراد در خطر سقوط در سطح مراقبت اولیه شروع کرد، امکان ارزیابی هایی را برای بررسی ریسک فاکتورهای شناخته شده سقوط فراهم کرد و امکان آموزش، مداخله و تغییر محیط را فراهم کرد.

ممکن است بیماران کهنسال آگاه نباشند که آنها در معرض خطر بیشتری برای سقوط هستند. متاسفانه معایناتی که برای تعیین علت جراحت های ناشی از افتادن انجام می شوند، اگر انجام شوند، بعد از حادثه انجام می گیرند. فاکتورهای خطر شناخته شده اغلب به صورت مستقل و بی سروصدا ایجاد می شوند